“Niet geloofd worden in je verlammende vermoeidheid ken ik maar al te goed. Ook ik heb dit ruim 40 jaar mee gemaakt. Jaren van verdriet, frustratie. Ben ook weggezet als simulant, aandachtvrager, niet willen.”

Een citaat uit een reactie op mijn boek ‘Energiek leven‘. Het verbijsterende aan het verhaal van deze lezer is niet dat het 40 jaar geduurd heeft. Het verbijsterende is dat ze geen uitzondering is met 40 jaar. Ze heeft geen domme pech gehad. Jaren tobben is de regel, niet de uitzondering.

De schade hiervan is groot en divers. Er is lichamelijke schade, omdat mensen jarenlang geen goede behandeling krijgen. Psychische schade, omdat het ongeloof en de miskenning eigenwaarde en zelfvertrouwen ondermijnen. Financiële schade, omdat carrières in het slop raken. Sociale schade, door ongewild isolement en verloren vriendschappen.

Wat een verspilling ook van toch al schaarse energie. Energie die ging zitten in strijd tegen artsen in plaats van in kwaliteit van leven. Energie die verloren is gegaan omdat behandeling uitbleef. Geen hulp bij leven met energiebeperkingen…

Het verbaast met niet meer, maar ik blijf het verbijsterend vinden. Wil het verbijsterend blijven vinden. Vermoeidheid verdient serieuze aandacht. Nu.

Benieuwd waarom vermoeidheid niet de aandacht krijgt die het verdient? Lees ‘Energiek leven‘!