Zondagmiddag fietste ik midden op de dag met mijn zoon naar onze favoriete ijsjeswinkel. Zes kilometer heen, twee bollen ijs, zes kilometer terug. Hij op zijn gewone fiets, ik op de e-bike. De thermometer in onze tuin wees bij vertrek 28 graden in de schaduw aan.

Twee maanden geleden was dit ondenkbaar. Nu deed ik het zonder stress. Dankzij deze belachelijke outfit. Om in Energiek Leven termen te spreken: mijn nieuwste ‘stut en kruk’.

Mijn lijf en warmte

Mijn grootste energielek van de afgelopen jaren: warmte. Boven de 25 graden voel ik me al jaren bij elke graad beroerder worden. Een paar jaar geleden kwam daar oververhitting bij. De consequenties zijn groot. Ik schreef er eerder dit blog over: klimaatvluchteling.

Natuurlijk volgde ik alle adviezen op over genoeg drinken, schaduw opzoeken, rustig aan doen, enz. Er kwam airco in huis zodat ik in elk geval veilig was. Dat scheelde in energie, maar ik voelde me enorm opgesloten. En ik hou niet van rustig aan doen.

Tour de France

Mijn guilty pleasure van de vroege zomer: Tour de France kijken. Trage televisie met vakantielandschappen en lijdende wielrenners. Precies het programma wat ik intellectueel aankan als ik zelf gevloerd ben door de warmte.

Warmte? Voor en na de wedstrijd dragen de renners een koelvest. De presentator legt uit: “Elke graad warmer is zoveel procent minder prestatie.” Heerlijk die exacte wetenschap. Maar wacht eens even, een koelvest: zou dat iets voor mij zijn?

Een koelwalhalla

Ik googelde, en er ging een wereld voor me open. Koelvesten in alle soorten en maten, koelpetjes, koelbandana’s, koellakens, koelsjaaltjes, … Voor sporters, motorrijders, én mensen met MS en andere aandoeningen waardoor hun temperatuurregulatie verstoord is.

Een paar dagen later kwam mijn pakketje en was de temperatuur gedaald naar aangename waarden. Mijn geduld werd dus nog even op de proef gesteld.

Over de drempel

Een vest aantrekken, ook al heeft het geen mouwen, is raar als het warm is. Vooral omdat het nauw sluitend zit – anders is het niet effectief. Eerlijk gezegd vond ik het geen gezicht. Meestal leef ik onzichtbaar met chronische ziekten. De kleine drempel verraste me, maar ik wilde toch leven?

Dus stapte ik naar buiten en liep naar de supermarkt voor een excuusboodschap. Zeven minuten, supermarkt is een grote koelkast, en dan weer zeven minuten terug. Het voelde vreemd. Aan mijn armen en benen voelde ik hoe warm het was, maar zo voelde het niet. Thuis gekomen viel op dat ik niet een uur hoefde bij te komen.

Grenzen verleggen op vakantie

Het vest plus een koelpetje (mijn hoofd bleef nog wel vervelend warm) gingen mee op vakantie. Hoe lang kon ik nu fietsen? Eerst 20 km, daarna 30, 40 (wel allemaal op de e-bike, scheelt veel eigen warmteproductie). Eerst door het bos, daarna ook in de volle ochtendzon. Midden op de dag bij 29 graden naar het dorp voor een boodschap.

Natuurlijk ging dit niet allemaal goed. Als je je grenzen verlegt, moet je ze opnieuw opzoeken om te weten waar ze liggen. Dat is spannend, en ik kwam ze tegen. Ik ontdekte dat ik het vest niet meteen uit moet doen als ik weer in een koelere omgeving ben. Eerst wat drinken, een ijsje, en daarna als armen en benen ook afgekoeld zijn kan het vest uit.

Wat een feest

Maar alles bij elkaar: wat een feest. Niet eerder naar huis, maar meefietsen met mijn gezin. Veel minder hersteltijd, veel meer energie.

Ook thuis zet de positieve spiraal zich voort. Ik voel me vrolijker – want niet meer opgesloten in huis. Minder stress als ik de deur uit moet. Meer op pad kunnen betekent meer beweging. Mijn conditie is, voor het eerst in jaren, begin september goed. Lang leve het koelvest!