Ik schrijf dit blog vanuit huis terwijl mijn gezin vakantie viert op een camping met zwembad. Mijn zoon heeft gisteren zijn eerste tocht op een 24 inch fiets gereden. Meteen 18 km! Deze trotse moeder was er niet bij.

In mijn boek ‘Energiek leven‘ leg ik de nadruk op uitvinden hoe dingen wel kunnen. Met welke stutten en krukken kun je met jouw energiebeperking toch de dingen doen die je graag wil doen? Ik kom daar heel ver mee, lees bijvoorbeeld de top 5 van dingen die ik deed zonder dat ik daar energie voor had.

Mijn positiviteit spreekt veel mensen aan. Maar iemand sprak me aan: het kan ook bij jou niet altijd zo mooi zijn. Dat is waar. Niet vaak, niet in verhouding tot wat wel kan, maar af en toe is het pijnlijk raak. Zoals vandaag. Vandaag lig ik thuis op de bank terwijl mijn man en kinderen door de bossen fietsen, zwemmen en ijsjes likken. Dat doet zeer. En dat mag er ook zijn.

De beperking

Warmte kost mij veel energie. Wat precies het knelpunt is, weet ik niet maar als de temperatuur boven de 25 graden uitkomt dan ga ik me slechter voelen. Boven de 30 functioneer ik nauwelijks nog.

Vorig jaar kwam daar iets bij: oververhitting. Op de heetste dag ooit in Nederland raakte ik oververhit. Ondanks genoeg drinken, binnen blijven waar het ‘maar’ 27 graden was en als enige activiteit Tour de France kijken.

Ik ben me rotgeschrokken. Achteraf dan. Op dat moment kon ik allang niet meer helder denken. Dat het goed afgelopen is, was meer geluk dan wijsheid. Voor de toekomst geldt dat ik mogelijk rekening moet houden met meer dan “niet van warmte houden”.

De stutten en krukken

Dit jaar had ik onze zomervakantie dus met nog meer aandacht voorbereid dan andere jaren. Stel je voor dat het weer zo heet wordt! Een camping in het bos. Niet richting Brabant of Limburg. Een huisje met rondom bomen.

De dagen voor ons vertrek lopen de weersvoorspellingen op naar boven de 30 graden, plaatselijk boven de 35. Oei. Dat is te warm voor mij. Vakantiehuisjes zijn warmer dan ons eigen huis. Ik moet opschalen: hoe kan ik mee in deze warmte?

Gelukkig mogen onze fietsen weer mee in de trein. Dat betekent dat ik elektrisch kan fietsen – een veel minder grote belasting bij warm weer. Desondanks vertrek ik een dag later zodat ik ’s morgens vroeg kan reizen in plaats van midden op de dag. Mijn dochter en ik ruilen bovendien van rugzak: zij de grote, ik de kleine. Alles om de inspanning maar zo klein mogelijk te houden.

Op hoop van zegen fiets ik dinsdag naar het station.

De poging

De reis ging goed! Op het park heb ik het de rest van de dag heel rustig aan gedaan. Lezen in de schaduw. Dobberen in het zwembad. Een ding tegelijk doen. Geen balspelletjes met kinderen. Uiterste discipline in drinken, koelen en inspanning vermijden.

Ideaal? Nee. Maar het is beter om vanaf de kant toekijken naar het plezier van mijn kinderen dan niet mee op vakantie te gaan. Ik praat erover met de kinderen, over de leuke dingen maar ook dat dit even het maximum is wat er in zit voor mij. Het went nooit helemaal.

Woensdag herhaal ik wat ik dinsdag deed. Ik ga als extraatje nog twee keer onder de douche staan in badpak om daarna op het terras weer te koelen. Het lijkt voldoende.

’s Avonds, als de temperatuur al over het hoogtepunt heen is, gaat het toch mis. Weer oververhitting. Nu herken ik wat er gebeurt. Mijn man en ik kunnen net op tijd het tij keren. Het loopt met een sisser af.

En dan?

De voorspelling is nog een dag met temperaturen ruim boven de 30 graden. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Is dat verantwoord? Nee. Langdurige inspanningen hou ik niet vol. Dit is het teken dat ik mijn warme limiet bereikt heb. Ik heb rust nodig. En in dit geval wil dat zeggen: koelte.

Donderdagmorgen fiets ik om 8:15 naar het station. Naar huis, naar de airco. De airco die ik lang niet had willen aanschaffen, want het vreet zoveel stroom, stel ik me niet aan, zo erg is het toch niet maar die er na de gebeurtenissen van vorig jaar toch is gekomen.

Thuis, met loeiende airco om de warmte uit huis te krijgen, komt er met elke graad verkoeling meer vermoeidheid vrij. Zo veel dat ik in slaap val. Ook al wordt het vrijdag geen 30 graden meer, er is geen sprake van dat ik al terug kan. Mijn lijf heeft meer tijd en koelte nodig om te herstellen.

Auw

Nu ben ik dus thuis. Alleen. Mijn moeder noemt het een warmte-lockdown. Ik noem mezelf klimaatvluchteling. Het goede nieuws is dat het alleen mis gaat bij weerrecords. Het slechte nieuws is dat die records steeds gebroken worden. Het belooft niet veel goeds voor de toekomst.

Het is frustrerend. Discipline en creativiteit maken zoveel mogelijk. Nu ook van alles geprobeerd, toch niet gelukt. Dit raakt ook mijn kinderen. Ik weet dat ze het goed hebben met mijn man, maar toch doet dit pijn. Het is totaal anders als ik bed liggen als zij op school zijn.

Mijn man stuurt foto’s zodat ik me nog een beetje betrokken voel. Ik mis mijn gezin en zij mij. Ik ben bang, verdrietig, teleurgesteld en moe. En ik verveel me. Ik doe nog een slaapje en check weerbericht nog maar een keer. Morgen misschien?