“Als er iets naars gebeurt, hoor je vaak mensen zeggen: ‘Er is licht aan het eind van de tunnel.’ Maar als je pech hebt, kun je heel lang wachten. Daarom is mijn motto: ‘Je kunt ook zelf lampjes ophangen ín de tunnel.’ En dus zorgden Remona en ik dat een aantal van de mooiste momenten uit ons leven plaatsvonden in de donkerste periode van ons leven.”

Dit is de opening van ‘Licht in de tunnel‘, het dagboek dat Marc de Hond startte toen hij blaaskanker bleek te hebben. Dit weekend las ik het in een ruk uit. In dit blog vertel ik waarom.

Volhouden of overgave

Een paar jaar geleden zag ik Marc de Hond in het theater met zijn voorstelling ‘Scherven brengen geluk‘. Hij vertelde hoe hij na vijf jaar (!) revalidatie achter een rollator 25 meter kon lopen. Een fantastisch resultaat, veel meer dan alle artsen voor mogelijk hadden gehouden, bereikt met een ongelooflijke wilskracht en doorzettingsvermogen.

Alleen, met een rolstoel legde hij diezelfde afstand in drie seconden af. “Toen ik stopte met opnieuw leren lopen, was dat een verlossing. De rolstoel was niet het probleem. De rolstoel was de oplossing.”

Het juiste midden

Het juiste midden kiezen tussen volhouden en overgeven is een voortdurende opgave voor mensen met een chronische of levensbedreigende houding. Natuurlijk geef je je leven niet zomaar op. Natuurlijk wil je beter worden. Natuurlijk wil je blijven doen wat je voorheen deed. Die houding brengt je verder. Zonder eigen inzet geen succes.

Aan de andere kant heb je ook met grote eigen inzet soms pech. Niet iedereen geneest van kanker. Hoe goed een chronische ook behandeld wordt, je krijgt nooit een gezond lichaam. Soms kost je strijd je meer dan het oplevert. Dan is overgave de keuze die je verder brengt.

Tussen deze twee het juiste midden vinden is een voortdurend leerproces. Elke situatie is nieuw. Vooraf heb je nooit het goede antwoord. Ik leer zelf nog steeds. Hoe goed je dit leren kunt, werd me duidelijk toen ik ‘Licht in de tunnel’ las.

Licht in de tunnel

Het zal je maar gebeuren: kanker krijgen als je jongste kind een paar maanden oud is. Nauwelijks een jaar later te horen krijgen dat je einde nabij is. Dat gebeurde Marc de Hond.

Natuurlijk ging hij op zoek naar de beste behandeling. Hij gaat voor second opinion naar België. Hij zoekt uit of hij mee kan doen aan een onderzoek naar nieuwe medicijnen. Maar hij doet vooral iets anders.

Hij ziet onder ogen zien dat zijn vrouw en twee kinderen straks zonder hem verder gaan, dat zijn zoon geen bewuste herinneringen aan hem zal hebben en zijn dochter maar een handvol. Hij kiest ervoor om fantastische herinneringen met hen te maken. Hij vraagt bekende interviewers met hem in gesprek te gaan zodat zijn kinderen later hun vader een beetje beter kunnen leren kennen. Hij legt zijn liefde voor zijn vrouw en kinderen op alle mogelijke manieren vast. Hij geeft hen de ruimte om later, zonder hem, gelukkig te zijn.

Zijn moed, zijn liefde, zijn balans tussen strijd en overgave, vasthouden en loslaten – ik maak een diepe buiging voor Marc de Hond.

Lees zelf ‘Licht in de tunnel‘.