Ruim tien jaar geleden kreeg ik een miskraam waarbij ernstige complicaties ontstonden. Drie maanden zat ik thuis. Vier maanden eerder had ik ook een miskraam gehad, en dat had ik met bijna niemand gedeeld.

Zonder complicaties had ik nu ook tegen niemand iets gezegd. Maar dit was zo heftig – geen verklaring geven zou veel vragen oproepen. Dus besloot ik open kaart te spelen. En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik ontdekte het geheime verbond van vrouwen die een miskraam gehad hebben.

Verhalen, verhalen en nog meer verhalen

De vrouwen in mijn omgeving begonnen te praten over hun miskramen. Een buurvrouw vertelde me dat ze verschillende miskramen had gekregen tussen haar twee kinderen:

Ik dacht dat ik gek werd toen het weer gebeurde.

Collega’s, vaak wat ouder dan mijn vaak nog kinderloze vriendinnen, vertelden me:

Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was bang dat ik nooit kinderen zou krijgen.

Ik vond het erger dan al mijn bevallingen bij elkaar. Je wilt zo niet dat het gebeurt, maar je kunt het niet tegenhouden.

Ik weet nog precies wat de uitgerekende datum was.

Iemand vertelde me:

Ik herkende mezelf niet. Niemand had me uitgelegd dat een miskraam dezelfde hormonale rollercoaster betekent als een bevalling. Pas toen mijn zoon geboren was, begreep ik het.

Een ander:

We praten samen nog regelmatig over dat kind. Zie je dat beeldje daar? Dat staat voor ons symbool. We kijken er graag naar.

Voor het eerst vertelde mijn oma over het kind dat zij verloren had. Mijn moeder bleek het verhaal te kennen, maar niemand had er ooit met mij over gesproken.

De één na de andere vrouw in mijn omgeving vertelde me over haar miskraam of miskramen. Altijd 1-op-1. Of het nu een paar jaar of tientallen jaren geleden was: de emotie was er nog altijd.

De helende kracht van deze verhalen

Deze verhalen deden twee dingen met mij. Het gaf me een beetje unheimisch gevoel dat zoveel vrouwen miskramen gehad hadden en daar nooit over spraken. De statistieken van de dokter leken eerst zo ongeloofwaardig, nu niet meer.

Tegelijkertijd voelde ik me gesterkt door hun verhalen. Mijn emotionele reactie was niet gek. Dat mijn man en ik op verschillende manieren reageerden, was oké. Dat de uitgerekend datum een moeilijke dag was, was normaal.

Ik begon deze onverwachte steun ‘het geheim verbond van vrouwen die een miskraam hebben gehad’ te noemen. En wat door de complicaties begonnen was als een gedwongen openheid, werd daarna een gekozen openheid.

Waarom praten vrouwen zo weinig over miskramen?

We tellen onze zegeningen. Natuurlijk. De meeste vrouwen die ik sprak hebben kinderen. Maar ik denk dat het meer is dan dat. Een miskraam is een bijzonder verlies.

Je rouwt om iemand die je nooit gekend hebt maar die je dolgraag had willen leren kennen. Nu is er soms een echofoto, maar bij 8 of 10 weken zwangerschap zie je daar nog niets unieks aan dat het kind op het beeld uniek maakt. Desondanks voel je heel sterk dat je een uniek persoon verloren hebt. Elke zwangerschap voelt anders. Dit kind komt niet meer terug.

Het is een eenzaam verdriet. Voor mijn man was het verlies nog abstracter dan voor mij. Bij mijn laatste miskraam waren mijn kinderen 4 en 9 jaar oud. Zij voelden het verlies van hun broertje of zusje. Maar verder? Voor andere mensen bestond mijn kind nog niet. Ik vind de vraag hoeveel kinderen ik heb soms ingewikkeld. Ik denk niet dat mijn ouders aarzelen over het antwoord op de vraag hoeveel kleinkinderen zij hebben.

8 maart vrouwendag: een openlijk verbond

Terug naar het geheim verbond van vrouwen die een miskraam gehad hebben. Op weinig momenten heb ik meer vrouwelijke solidariteit gevoeld als toen. Wat een kracht heeft me dat gegeven. Mijn wens voor 8 maart: een openlijk verbond tussen vrouwen die een of meer miskramen hebben gehad.